Lichaamsbeweging

Door het coronavirus zijn al mijn vrijwilligersactiviteiten stil gevallen. Nu is het er dan toch écht van
gekomen: ik ben een huisvrouw. Van de weeromstuit heb ik de ramen gewassen. Dat lijkt me voorlopig
wel weer genoeg en vandaag heb ik de jacht ingezet op de citroenvlinder. De mannetjes “zie je nu overal
massaal vliegen”, lees ik in de natuurbladen, maar de werkelijkheid is dat je er soms eentje voorbij ziet
fladderen. Anders dan de mannetjes van de tweede generatie die in de zomer te zien zijn, hebben deze
vroege voorjaarsmannen altijd grote haast. Ze fladderen met grote snelheid door mijn tuin, hup over de
schuur en zoef de tuin weer uit. Probeer die maar eens op de foto te krijgen! Je moet geluk hebben dat er
eentje dorst heeft gekregen van al dat gejakker (op zoek naar vrouwtjes, staat er in diezelfde natuur-
bladen, maar hoezo? ik zie helemaal geen vrouwtjes, die moeten nog uit hun winterslaap komen) en op
een bloem neerstrijkt.

Ik ben vandaag onkruid aan het wieden tussen de aardbeien als ik ze ‘weer zie vliegen’. Ik hol naar
binnen om de camera te halen, terug de tuin in en ren achter de vlinder aan. Wieden - rennen - wieden
- rennen - wieden. Zo blijf ik fit.

Daar zie ik er dan eindelijk een op een dovenetel landen: rennen naar de tuintafel waar de camera ligt,
dwars door een perk (korte route) terug, op mijn buik op het pad en klikken maar. Got you!

Met dichtgevouwen vleugels is het trouwens een limoenvlinder. 

Maart 2020