Knuffelvlieg

In de drinkbak voor de honden drijft een spartelend beestje. Ik vis het uit het water. Een kletsnatte
kabouterteddybeer ligt uitgestrekt op mijn vingertop. Het lijkt op het eerste gezicht op een hommel,
vanwege al die haren. Maar als ik van dichtbij kijk, zie ik twee enorme ogen en de voelsprieten
ontbreken. Het moet een soort vlieg zijn. Maar waar vliegen mij gewoonlijk niet kunnen bekoren,
roept deze allerlei weke gevoelens in me op. Het liefst zou ik hem of haar (maar voor het gemak zeg
ik maar gewoon even hem) met een handdoek afdrogen, op schoot nemen en knuffelen, met mijn
neus in zijn vachtje woezelen en diep in zijn grote ogen kijken. Maar al die goedbedoelde knuffels
zijn nergens voor nodig. Deze vlieg kan uitstekend voor zichzelf zorgen (hij kan alleen niet zwemmen).
Met de voorpoten poetst hij de ogen, vleugels en vacht droog. Dat neemt nogal wat tijd in beslag,
daar bovenop mijn wijsvinger. Ik maak wat selfies samen met de knuffelvlieg (en nog meer en nog
meer).

Na een minuut of vijf snort hij weg.

Ik zet de foto op waarneming.nl en kom zo te weten dat het een grote narcisvlieg is. Zo geheten
omdat de larven van bloembollen eten. Het is ze vergeven.

April 2019