Ik heb dus het icarusblauwtje in mijn tuin.
Maar dat geeft ook meteen een hoop zorg.
Dat zit zo.
Op de foto’s die ik had gemaakt, zag ik dat één van de vleugelpunten een beetje beschadigd is. Misschien heeft een vogel naar hem gehapt en wist hij nog net te ontsnappen.
Drie dagen later maakte mijn man ook foto’s van het icarusblauwtje:
En weer dat hapje uit de vleugelpunt… Ik kijk nog eens goed naar andere foto's die ik de afgelopen dagen heb gemaakt: allemaal met hapje. Het is dus steeds hetzelfde vlindertje.
Dus eigenlijk zit niet ‘het’ icarusblauwtje in mijn tuin, maar één icarusblauwtje. Vrouwtjes, makkelijk te onderscheiden omdat de bovenkant meer bruin is, heb ik helemaal niet gezien. Zelfs niet één.
Eerst dacht ik nog: is het niet geweldig dat ‘het’ icarusblauwtje mijn tuin met die paar rolklavers weet te vinden!! Om ons huis zijn vooral paarden- en koeienweiden. De berm langs de weg heeft weinig bloemen.
Het dichtstbijzijnde bloemenweitje, waar ik ooit icarusblauwtjes zag, is in vogelvlucht zeven kilometer van onze tuin vandaan, in vlindervlucht nog veel verder. Dat is bovendien een prachtig weitje, geen reden voor een icarusblauwtje om het verderop te proberen. Misschien vliegen er icarusblauwtjes langs de bermen bij het spoor of de autoweg (maar één of twee kilometer van onze tuin), waar aardig wat bloemen staan, en komt hij daarvandaan? Ruikt hij op zo’n afstand onze rolklavertjes en vliegt hij in een rechte lijn naar onze tuin? Of is het meer trial and error, in de wilde weg? Hoe het ook zij, één mannetje heeft de kleine rolklaveroase gevonden, is ontsnapt aan een vogelhapdier, en wacht geduldig, maar vergeefs op ‘n vrouwtje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik vind het leuk als je een bericht achterlaat!