Geluksdag

bont dikkopje

Vlinders vinden is een kwestie van geluk. Natuurlijk komt er ook kennis en volharding aan te
pas, maar dan nòg moet je geluk hebben. En als het dan lukt, word je daar weer gelukkig van!

Gisteren en eergisteren ging ik naar de Vughtse heide, het hondenuitlaatgebied en joggingparcours
voor Vught-Zuid. Maar tussen de platgetreden paden is hier veel moois te zien (voor wie erop let). 

Eergisteren kon mijn geluk niet op. Al na een paar meter zag ik twee bonte dikkopjes. Ze komen maar
op een paar plekken in Nederland voor, waaronder midden-Brabant, maar dan nog zie ik ze maar
zelden. Ik heb er twee seizoenen naar gezocht, eer ik er enkele jaren geleden voor het eerst eentje vond.
Sinds drie jaar help ik iemand met het inventariseren van het bonte dikkopje in de Vughtse heide. In
de vliegperiode loop ik dan met goed weer wekelijks een vaste route, maar krijg ze toch niet elke keer
te zien. 

Het is nu begin mei, nog vroeg voor de bonte dikkopjes. Desondanks zie ik er dus twéé, dwarrelend om
elkaar heen. Als er daarna eentje op een eikenblad gaat zitten om uit te blazen, kan ik naar hartelust
foto’s maken. 

Ik loop een paar meter: oranjetipje.

Dan door een eikenlaantje, waar ik me amuseer met rupsen (andere blog). Op een pad door de heide
vind ik ‘interessante’ kevers en wantsen. Ook een kleine vuurvlinder die haar tong in de lintbloemetjes
van het biggenkruid steekt. 

Mooi, die witte eyeliner!

Alsof mijn geluk niet op kan, landt tenslotte een vrouwtje citroenvlinder vlak voor me op een
eikenblaadje. Ik was bijna vergeten wat een elegante verschijning zij is! Doet me een beetje denken aan
elfenoren. 

Twee uur op pad geweest, twee kilometer gelopen.

De dag erna: zelfde tijd, zelfde temperatuur, zelfde route, half uur gelopen. Alleen een paar haastige
citroenvlinders gezien. 

Mei 2020