Kijk nou eens wat ik hier vind

Vleeskleurige (?) orchis

Soms vind ik iets door het te zoeken, een boek bijvoorbeeld: “Het moet hier ergens tussen staan”.
Maar veel vaker vind ik iets heel anders dan datgene wat ik zoek: “Hé, hier liggen mijn sleutels in het
laatje met enveloppen! Die was ik al drie dagen kwijt!!”

De meeste vlinders vind ik, doordat ik ze gezocht heb. Eerst heb ik op internet uitgezocht waar ze
voorkomen, wat hun vliegtijd en biotoop is, hun favoriete nectarplant, hun waardplant. En daarna
begint het zoeken in de natuur. Soms valt dat mee, zoals bij de veldparelmoervlinder. Soms zoek ik
jaar in jaar uit, zoals bij de grote weerschijnvlinder.

Maar afgelopen weekeinde vond ik een -voor mij nieuwe soort- vlinder, zonder dat ik gezocht had. Ik
ging naar De Bruuk, een klein reservaat met blauwgraslanden, omdat daar nu de orchideeën bloeien. Ik
moest in de buurt zijn om een van mijn kinderen te helpen met het ophalen en in elkaar zetten van
een Ikea-tafel. Daarna was er nog wat tijd over voor een wandeling en ik stelde De Bruuk voor, wat ver
om vanuit Brabant naar toe te rijden, maar vanuit Nijmegen goed te doen.

De orchideeën zijn snel gevonden, de paarse bloemstengels vallen nogal op tussen het groene gras. Ik
zeg groen gras, en zo ziet het er ook uit. Op internet lees ik dat blauwgrasland zo heet, omdat het door
de blauwe en blonde zegge een blauwe tint heeft. Die blauwe tint valt me eerlijk gezegd niet op. Wel zie
ik die paarse orchideeën, wat, volgens de informatie, de vleeskleurige of de gevlekte orchis moet zijn.
Bijna alle orchideeën zijn hier paars, sommige hebben gevlekte bladeren, anderen zijn zonder vlekken.
Of dat dan de zogenaamd vleeskleurige zijn? Het maakt ook niet uit, ze zijn prachtig en de weitjes zijn
ook prachtig. Ik kijk naar orchideeën zoals een ander naar vlinders: meer dan oh of ah komt er niet uit.

Van namen enzo heb ik geen benul.
Vroeger waren er in Nederland heel veel blauwgraslanden op plekken die te nat waren voor landbouw,
vooral in beekdalen en laagveengebieden. De weilanden werden één keer per jaar gemaaid voor hooi en
soms korte tijd beweid. Zo werd de bodem steeds voedselarmer, kwamen er meer zegge-soorten en ook
meer bloemen. Inmiddels is er nog maar zo’n dertig hectare blauwgrasland over in Nederland, zorgvuldig
beheerd door natuurorganisaties. De grootste opgave is, om het water ín en het alom aanwezige stikstof
buiten het gebied te houden.

Maar nu over die vlinder. Eerst viel me op dat er eigenlijk geen vlinders te zien waren. Ik had verwacht
dat er boven zo’n bloemrijk veld het een en ander rond zou fladderen. Na een poos zag ik in de verte iets
fladderen. Ik had geen verrekijker meegenomen, maar door de telelens van mijn camera helemaal uit te
zoomen kon ik zien dat het een koninginnenpage was. Ik zou haast zeggen: de bekroning voor al dat
beschermingswerk. Maar toen zag ik een oranje vlinder rondfladderen. Tot ergernis van het kind dat
mee wandelde, denk ik ('genant, zo’n moeder'), en teleurstelling van de honden ('saai, zo’n vrouwtje,
dat wordt weer wachten'), zette ik de achtervolging in, rende heen en weer over het pad om in de buurt
te zijn als de vlinder ergens zou landen. Dat lukte niet bij het eerste, maar wel bij een tweede exemplaar
en opnieuw geholpen door de telelens, was al gauw duidelijk dat dit een zilveren maan was. Dat is pas
echt een kroon op het beschermingswerk!

  

Geen fraaie foto’s, maar toch: zilveren maan op moeraskartelblad