Vasalis

Als ik op pad ga om op de Sint Pietersberg het klaverblauwtje te zoeken;

of onder een glaasje een vlinder vang die pardoes in de keuken terecht is gekomen en hem naar buiten
breng;

of met de Blauwe Brigade in de Kampina zaadjes van de klokjesgentiaan uitstrooi, zodat er hopelijk
over een paar jaar meer bloemen zijn waarop de gentiaanblauwtjes -als ze er dan nog zijn- hun eitjes
kunnen afzetten;

of wat huisgemaakte ‘smeer’ op de bast van bomen kwast en later met een zaklamp ga kijken of er
een nachtvlinder op zit;

of meedoe met de Tuinvlindertelling;

of in de boeken van Sepp lees over de vlinders van honderd jaar geleden,

dan vraag ik me wel eens af: waar ben ik nou mee bezig?

Heb ik niets beters te doen?

Is het een vlucht uit de harde, ingewikkelde grote-mensen-wereld? Al die problemen: de groeiende
loonkloof, discriminatie van minderheden die steeds openlijker wordt, klimaatopwarming, en er
verdrinken nog steeds vluchtelingen in de Middellandse zee. Om maar een paar dingen te noemen.

Ik kreeg dit gedicht van meneer Z uit Susteren, 87 jaar. Ik ga graag bij hem op bezoek om zijn verhalen
te horen, doordrenkt van mildheid en humor. Afgelopen bezoek gaf hij me een blaadje met een gedichtje
van Vasalis dat hij voor me had opgeschreven, omdat het over vlinders gaat. Hij vond het een mooi
gedicht, maar was er toch ook een beetje van geschrokken. Of ik dacht dat het cynisch was, vroeg hij.
Later zette hij er een aforisme van Goethe onder, als tegenwicht denk ik. Zijn dochter, geboren met Down
en daardoor nog jong van geest, prikte een vlinder uit.
Ik ga nog maar even door met die nutteloze dingen.

Juli 2018